Eens moet de eerste keer zijn toch?

Vooralles is een eerste keer, dit is mijn eerste keer dat ik een blog schrijf. Eigenlijk vind ik dit mega spannend. En toen dacht ik wat heeft een mens eigenlijk een hoop eerste keren. Je eerste stapjes, je eerste keer naar school, enzovoorts.

Mijn letterlijke  eerste stapjes in de wereld van de hond, heb ik te danken aan Terry de blonde Labrador waar ik mee ben opgegroeid. Hij heeft er toch wel voor gezorgd dat ik mijn passie voor dieren heb ontwikkeld. Wat als ik die eerste stapjes niet gehad zou hebben? Was ik dan iets anders gaan doen, had ik dan een andere passie ontwikkeld? We zullen dit nooit weten.

Een andere eerste keer was voor (mij) het eerst een puppy in huis. Mijn ouders besloten na 9 jaar weer een hond te nemen. Het werd een grit zwarte Labrador, met een iets te grote giechel af en toe. Mazzel de eerste hond die ik van pup af aan heb mee mogen maken. We zijn inmiddels al bijna 13 jaar verder. De eerste keer een teefje in huis is ook een voorbeeld hiervan, Faith kwam in ons leven bijna 12 jaar geleden. En wat ben ik dankbaar dat ik deze twee in mijn leven heb. Beide hebben ze mij ervaringen gegeven die ik misschien niet gehad zou hebben, als deze eerst keren er niet geweest waren. Want was ik zonder deze twee mijn opleiding wel gaan doen tot kynologisch instructeur?

En toen kwam denk ik wel de grootste eerste keer, toen mijn vriend en ik besloten een eigen hondje te nemen. En dan ook nog eens van een andere ras, een Malamute. Die eerste keer vond ik ook mega spannend, een stap uit mijn comfortzone. Maar we hebben geen moment spijt gehad. Wat is Shadow in ons hart gekropen, wat een hoop geleerd en beleefd. Ze zeggen wel eens de mooie dingen gebeuren buiten je comfort zone en in dit geval bleek dit ook zo te zijn.

Soms zijn eerste keren spannend, zoals het schrijven van deze blog. Maar misschien als we wat vaker die stap nemen om die eerste keer te wagen. Gewoon uit die comfort zone, wie weet blijft het dan niet alleen bij die eerste keer….